Het klimaatsysteem en dus ook global warming kent een aantal feedback mechanismen. Een daarvan heeft met methaan te maken. Grote gebieden in de arctische streken bezitten een bodem die continu bevroren is; maar liefst 17% van het landoppervlak bestaat uit permafrost [1]! Door de langzame opwarming beginnen deze gebieden te ontdooien. Deze bodems bevatten heel veel organisch materiaal (koolstof) dat hier in het verleden in terecht is gekomen. Door het ontdooien kunnen bacteriën actief worden en dit organisch materiaal verteren wat leidt tot zowel methaan, in afwezigheid van zuurstof, als ook CO2, in aanwezigheid van zuurstof.

De permafrost veranderingen worden nu niet adekwaat meegenomen in de meeste modellen die worden gebruikt voor de IPCC voorspellingen. Een publicatie in Nature, schat de extra temperatuurstijging tusen 0.13 en 0.27 °C in 2100. 

Knoblauch et al (Helmholtz Center Potsdam—GFZ German Research Center for Geosciences) schatten op basis van experimenten dat de permafrost van Noord Amerika Azië en Europa 1 gigaton methaan en 37 gigaton CO2 kan vormen tot 2100.

Een recente publicatie in Nature Communications [1] laat zien op basis van 123 meetlocaties verspreid over de wereld dat de permafrost gemiddeld 0,29 graden celcius is opgewarmd  in de periode 2007 tot 2016, een periode van 9 jaar.

Het wetenschappelijk onderzoek naar de toekomstige bijdrage van methaan uit dooiende permafrost aan global warming is nog in volle gang.

Literatuur:

[1] Boris K. Biskaborn, et al Nature Communications volume 10, Article number: 264 (2019)

[2] Schuur, E. A. G. et al. Climate change and the permafrost carbon feedback. Nature 520, 171–179 (2015)